Jan Szczepanik urodził się 13 czerwca 1872 roku w Rudnikach koło Przemyśla. Był nieślubnym dzieckiem Marianny Szczepanik, który jako roczne dziecko został osierocony.
Duży wpływ na ukształtowanie się wynalazcy miało dzieciństwo. Jak sam opowiadał już jako dziecko wykradał naboje wujkowi i próbował z nich robić proch. Wszystkie zabawki rozkładał na części, aby zobaczyć jak działają. Swoja fascynacje techniką nazywał darem bożym i wpływem otoczenia. Wychowywał się w biednej rodzinie. Wiedział co to jest ciężka i wyczerpująca praca. Był bardzo wyczulony na ludzka biedę, dlatego jego wynalazki miały na celu głównie uproszczenie i ulżenie pracy ludziom. Jan był osobą bardzo pracowitą i pochłoniętą myśleniem koncepcyjnym. Mimo wielu przeciwności, Jan Szczepanik ukończył studia w Krakowie w 1891 roku. W roku 1896 postanowił całkowicie oddać się pasji, jaką było tworzenie nowych prototypów. W Krakowie Jan poznaje Ludwika Klieinbrga przemysłowca fotograficznego, który zdecydował się na finansowanie działalności Szczepanika. W 1898 roku Szczepanik przebywał w Wiedniu gdzie prowadził intensywne badania w laboratoriach Ungargasse oraz Pragestrasse. Wynalazca nie dbał o swój ubiór a w swym domu w Tarnowie bywał jako gość, co szczególnie trudne było dla jego żony Wandy i piątki dzieci. Potrafił chodzić w kółko po pokoju z papierosem w ustach i myśleć o nowych projektach. Bohater nie zrażał się niepowodzeniami, szczególnie tymi finansowymi, nie miał bowiem głowy do interesów. Zmarł 18 kwietnia 1926 roku. Przyczyną śmierci był rak wątroby. Pochowany jest na Starym Cmentarzu w Tarnowie w grobowcu rodzinnym Dzikowskich.